As primeiras noticias dun asentamento humano no Grove debemos buscalas na Idade de Bronce, cara ao 1500 a. C.

Entre os numerosos restos arqueolóxicos destacan dous castros: un na Siradella e o outro en Punta Castriño.

A presenza romana, aínda sendo tardía, deixou diversas manifestacións culturais, unha ampla toponimia e un importante núcleo de poboación. A situación estratéxica da entón Illa do Grove explicaría o porqué da atracción que exerceu e a abundancia materiais arqueolóxicos das culturas romana e prerromana. Como así o confirman as necrópoles de Cantodorxo e o rico e complexo conxunto arqueolóxico de Adro Lanuxe (I-XVIII d. C.).

O Grove viviu sempre baixo a influencia da mitra compostelá ata o punto de que aínda no século XVII o arcebispo nomeaba ao alcalde da vila. Baixo un marco xurídico moi jerarquizado desenvolvemento a vida o municipio ao longo da Idade Media, durante a cal sofre frecuentes ataques de normandos; para facer fronte a isto o bispo de Santiago mandou construír unha fortaleza na Lanzada.

A pesca ocupará un lugar moi destacado na economía local ao longo da súa historia, isto supuxo que en época de escaseza de capturas a calidade de vida da poboación vísese afectada.

No século XVIII xurdirá un conflito coa chegada á ría de Arousa dos fomentadores cataláns, traendo consigo unhas novas artes de pesca moito máis eficaces que as tradicionais. A forma da pesca tradicional empregada polos grovenses non se aclimatará ao sistema de pesca industrial que tentaban introducir os cataláns. Comeza así unha nova crise que será debida á falta de apoio para os novos avances, que noutras vilas da ría estaban a realizarse.

No século XIX, coa aparición do Estado liberal desaparece o antigo réxime municipal e xorden os novos concellos. Santiago verá reducidos os seus dereitos nas dúas parroquias: San Vicente e San Martín. Tamén o desenvolvemento de factorías de salgadura, impulsadas polos cataláns chegados da ría de Arousa, o paso das terras desamortizadas a novas mans e as posibilidades termais da Toja levan á aparición dun reducida pero diversificada burguesía local (desde fomentadores da pesca a médicos, hostaleiros, etc..). A crise finisecular castiga á poboación e a emigración será a única saída.

No século XX, a emigración constituíu un dos fenómenos máis importantes, dirixíndose nun primeiro momento a América e a partir dos anos 60 cara Europa. A pesar disto, houbo un aumento de poboación grazas ao auxe da explotación do mar (pesca, marisqueo e cultivo en bateas), ás industrias conserveiras, ao turismo e aos capitais chegados da emigración.

Neste comezo de século, mantéñense estas fontes de riqueza que constitúen o motor da economía e da vida do Grove.

O Grove, península situada na entrada da ría de Arousa.

Limita ao sueste con Sanxenxo. Ocupa unha extensión de 21 Km. cadrados e está formada por dúas parroquias (San Martiño e San Vicente) e unha illa poboada, A Toxa.